Мисс Линовочка 2017
Уже третий год подряд в Линовском СДК проходит конкурс красоты среди школьниц «Мисс Линовочка». В этот раз конкурс прошёл 26 марта. На сцену Дома культуры вышло 5 девочек-конкурсанток, участниц 7 и 9 классов Линовской СШ: Валентина Андрияшко, Карина Гуменяк, Оксана Нагорная, Анастасия Приходько и Екатерина Антончик.
Вынікі чарговага, зімняга, сезона падводзяць пружанскія лёгкаатлеты. У скарбонцы нашых спартсменаў медалі рознай вартасці.
Па выніках камандных спаборніцтваў, якія праводзіліся паміж дзіцяча-юнацкімі спартыўнымі школамі вобласці, самымі лепшымі аказаліся лёгкаатлеты з Пружан. У выніку яны адстойвалі гонар Брэстчыны на рэспубліканскім этапе спартакіяды, дзе сярод раённых ДЮСШ сталі бронзавымі прызёрамі.
На здымку: Максім Хільковіч і Уладзіслаў Ільяшук
Не менш удалымі былі асабістыя выступленні нашых бегуноў. Вучань Ліноўскай СШ Максім Хільковіч не першы год займаецца спортам пад кіраўніцтвам В.А.Красько. Сёлета трэніроўкі далі свой плён: ён падняўся на трэцюю прыступку п’едэстала гонару на першынстве рэспублікі па лёгкай атлетыцы сярод юнакоў і дзяўчат 2000—2001 гадоў нараджэння. Хуткасць, з якой пераадолеў дыстанцыю ў 60 метраў, для яго стала асабістым рэкордам.
У інтэрнэце ў вольным доступе з’явіўся вельмі цікавы дакумент Ревизія Кобринской экономіи
Матэрыял аб Войтаўстве Лінаўскам знаходзіцца на старонках 172-183. Але цікава будзе праглядзець усю кнігу. На апошніх старонках знойдзеце змест, тлумачэнне значэння старых слоў, паказальнік прозвішчаў і населеных пунктаў якія сустракаюцца ў кнізе.
НИКОЛАЙ РОЗАНОВ (РУЖАНОВ)
ПРУЖАНСКИЙ ПОВЕТ
(ИСТОРИЧЕСКИЙ ОЧЕРК)
ПРУЖАНА
1935.
Перевод: © А.В.Королёв, 2017
См. оригинал на польском языке.
Огромное спасибо Добрыниной Валентине Павловне за предоставленный материал.
Глава из родословной Добрыниной В.П.
Ольшаны моего детства – Селение 1866 года – Крестьянское движение 1906 года – Конфиденты – 1941 год – „Ostland”
Я, когда была школьницей, в 1958–60-ом приезжала в Ольшаны к бабе Олесе, сестре моей бабушки Агафьи. До станции Оранчицы – поездом, а километра три – пешком. Запомнились Ольшаны тихой деревенькой, где и людей не видно, с единственной песчаной улицей, но всё это хотелось назвать райским уголком. В каждом дворе чувствовалась спокойная, размеренная жизнь и присутствие «господара» (хозяина). Лето, солнечно, хаты в зелени садов. Одно высокое дерево на всю улицу, не то, что в Сельце… В начале улицы напротив хаты бабы Олеси с деревянным срубом и «журавлём» − колодец, который полдеревни водой поил.
Урывак з кнігі “Бежанства 1915 года”, стар. 96-97 (2015, Беласток, праграмная рада тыднёвіка “Ніва”)
Айцец Уладзімір Гарустовіч, нараджаны 10 лютага 1890 года ў Скупаве
…
Пазваныя на вайну павінны былі з явіцца на зборныя пункты, а з іх пад камандаю пайсці на чыгуначную станцыю. Памятаю, як ад воінскага начальніка ў Пружанах пагналі нас на чыгуначную станцыю. Падвозяць там таварныя вагоны для пасадкі прызваных на вайну. Назбіралася людзей — мужчын і жанчын. Прыйшлі развітацца, апошні раз пагаварыць, наглядзецца адзін на другога, бо то ж вайна і кожнага чакае смерць. Усюды таўкатня, размовы і размовы без канца, цалаванне, слёзы. А хтось хацеў павесяліцца і заспяваў песню: „I шуміць, і гудзець пасажырка… Недалёка ад вак зала адышла, як завідзела міленька гэта, то адразу на сэрца ўзяла”. Ажно з усходу паказаўся паравоз з вайсковым эшалонам, спяшаўся на заходні фронт. Паравоз з шумам і ляскатам праляцеў праз станцыю і затрымаўся. Салдаты ў новым абмундзіраванні павыскаквалі з вагонаў і беглі на станцыю з чайнікамі і вайсковымі пляшкамі за варам. Было загадана, каб на кожнай станцыі ўмуроўваць катлы і кіпяціць гарачую ваду для войска. Люба было глядзець на салдацікаў, як яны харашэ былі ўбраны: суконная рубашка, падпаясаная жоўтым скураным паяском, на нагах новыя чобаты, на галаве вайсковая фуражка, на плячах пагоны. У першага старшага — яфрэйтара — на пагонах адна белая нашыўка. А калі дзве — то гэта ўжо называўся малодшы унтэр-афіцэр. А калі тры, то называўся старшы унтэр-афіцэр. А калі адна шырокая нашыўка, залацістая, то гэта фельдфебель. Ну, а афіцэры насілі залатыя пагоны са звёздачкамі. „Пра афіцэрскія чыны пазнаеш, як прымуць у войска”, — так павучаў маладога стары чалавек, пабываўшы ўжо ў войску.
На платформах стаялі вайсковыя павозкі і гарматы. Былі вагоны з коньмі. Жандары стаялі каля станцыі і глядзелі за парадкам. Афіцэры ў залатых пагонах выйшлі на перон прайсціся. Каля самай станцыі ўпарку стаяў атрад прызваных у войска настаўнікаў школ і іншых адукаваных — інтэлігенцыі. Яны былі накіраваны ў нестраявыя часці войск — на інтэнданцкія склады, на сухарныя заводы, у канцылярыі, а пасля ў ваенныя афіцэрскія школы. Убачыўшы афіцэраў, атрад настаўнікаў заспяваў рускі гімн: „Божа, цара храні”. Афіцэры сталі навыцяжку — смірна, узялі пад казырок. Жандары затрымалі бегатню людзей і салдатаў. Усё як бы замерла. Перажываўся патрыятычны настрой. Казалі, што паслалі тэлеграму цару з пажаданнем перамогі над ворагам. Вайсковы эшалон доўга не стаяў, бо спяшаў на фронт. Паравоз папыхцеў і пагрукатаў на захад.
…
Аповяд вядзецца пра чыгуначную станцыю паблізу Пружанаў. Бліжэйшая станцыя – гэта Аранчыцы.
Выдатны калектыў аднадумцаў працуе ў аддзяленні паштовай сувязі вёскі Лінова. Ветлівыя паштальёны Жанна Віктараўна Ціханчук, Жанна Рыгораўна Більцэвіч і Вольга Іванаўна Наход даўно сталі жаданымі людзьмі ў дамах вяскоўцаў. Са свежай поштай і добрымі навінамі яны спяшаюцца да кожнага. Надзвычай прыемна, што мясцовыя паштальёны сябруюць з раённай газетай: уменне знайсці свае словы для падпісчыкаў зрабілі гэтых жанчын лідарамі нядаўняй падпісной кампаніі на «Раённыя будні». Дзякуючы іх намаганням, у бягучым годзе «раёнка» будзе прыходзіць практычна ў кожны другі дом жыхароў вёсак Лінова і Аранчыцы.
Хаця, як зазначаюць гэтыя паштальёны, не так складана пераканаць людзей у тым, каб яны аддалі перавагу раённай газеце. Многіх і так прывабліваюць менавіта мясцовыя навіны і аб’явы, аповеды пра сваіх родных, сяброў і проста знаёмых. Пра што і піша «раёнка». Прычым паступова маладзее і чытацкая аўдыторыя, бо атрымліваць з рук паштальёнаў чарговы нумар «Раённых будняў» жадаюць і маладыя сем’і.
Алег СІДАРЭНКА.
